Po co się tak spieszyć?

Wszyscy pędzą jak w amoku. Praca, szkoła, dom, ogród czy co tam kto jeszcze ma. Szaleństwo jedno wielkie. Obowiązki nas poganiają nieustannie. Jeszcze to nie zrobione, jeszcze tamto trzeba zrobić i tak w kółko. Na nic nie ma czasu, wszyscy żyją w pędzie... ech.
Ja staram się ogólnie ciut spowolnić, zastanowić, dostrzec i usłyszeć. Jednak czasem i mnie dopada to nieubłagane przeświadczenie, że tyle jeszcze jest do zrobienia a czasu tak mało. Powoli zaczynam nie ogarniać tematu . Niedługo chyba zacznę robić listę co mam jeszcze zrobić i wykreślać co zrobione :) Inaczej pogubię się w tym wszystkim. Świat co prawda od tego się nie zawali, jednak po co ma mi w głowie buzować :)

Tym razem wymyśliłam sobie zrobienie magnesów do zasłon. Połączyłam przyjemne z pożytecznym i zrobiłam je z masy solnej. Szklanka mąki, szklanka soli, łyżka oleju i woda do uzyskania odpowiedniej gęstości. Nie można przesadzić z wodą bo jeśli zrobicie za rzadką masę to kiepsko będzie trzymać formę. Ja miałam odrobinę za rzadką ale nie lepiłam figurek tylko zwykłe koła więc jakoś tam było. Po ulepieniu wcisnęłam w koła magnesy i przygotowane wcześniej paski tkanin. Masę po wylepieniu wysusza się w piekarniku, jednak moje koła schły sobie przez dwa tygodnie na szafce kuchennej :) Aż w końcu sobie o nich przypomniałam.
Wycięłam różnej wielkości koła z cienkiej firanki i nakleiłam jedno na drugie. Wisienką na torcie jest mała perełka, również doklejona. Wszystko to wylądowało na mojej podstawie z masy solnej.

Zrobiłam jeszcze jedną parę takich podpięć do zasłon, lecz tamte jeszcze nie są gotowe, więc pokażę je przy innej okazji. Jak widzicie takie magnesy można zrobić nawet jeśli się nie umie szyć :) Można namówić dziecko i wspólnie polepić. W naszym przypadku Zuza tym razem wolała malować farbami, ogólnie jednak sporo wylepia, głównie z plasteliny.
Kiedyś wrzucę jej wytwory plastelinowe bo naprawdę niektóre powalają :)

Parę dni temu robiąc porządki w ogrodzie napotkałyśmy z Zuzią wieeelką rodzinę biedronkową. Nie była bym sobą, gdybym nie zrobiła im rodzinnej fotki. A niech mają na pamiątkę ;)

Potem przyskoczyła nie wiadomo skąd wielka żaba niosąca onego na plecach :(  No i konsternacja!

Byłam pewna, że to matka niesie swoje dziecko. Mąż wieczorem wyprowadził mnie z błędu :))) Uśmiałam się po pachy.
Jednak mało wiem o żabach... ;)

Dla wszystkich słonecznego i leniuchowatego weekendu :)
bZuzia