Pociąg do skorup z rudymi w tle

Do "skorup" miętę czułam zawsze. Nie mając jeszcze własnego kawałka podłogi, już targałam ze sobą ze stancji na stancję tonę różnej maści talerzy, kubeczków itp. Jedne były bardziej ulubione inne były tylko dlatego, że były po prostu ładne. Wtedy jeszcze bardzo emocjonalnie podchodziłam do straty jakiejś ulubionej "skorupy". Zdarzało mi się nawet uronić łzę złości, że coś się zbiło, a przechlapane miał ten kto się do tego przyczynił :) 
Na szczęście wyrosłam z takich ekscesów, a gdy jakąś ulubioną stracę to biorę zmiotkę i wyrzucam skorupki bez mrugnięcia okiem (no chyba, że jest to pamiątka rodzinna).
Gdy mam czas i okazję połażenia po sklepach to w pierwszej kolejności zachodzę do takich z zastawą, sklepy z ciuchami spadają na odległe miejsce. 
Ten kto zrobi wystawkę z pięknych filiżanek może na bank liczyć na moją obecność w środku. Często też oglądam piękne zastawy w sklepach internetowych i wierzcie mi, że gdybym miała fundusze przeznaczone na ten cel, byłaby to trudna decyzja, którą wybrać. Motywy ptaków, czy pięknych roślin są moimi ulubionymi, szkoda tylko, że producenci tyle sobie za nie życzą.
Jestem zdecydowanie wzrokowcem, uwielbiam zjadać posiłki co rusz na innym talerzu, dlatego bardzo często kupuję pojedyncze sztuki. Tym sposobem mam stosik przeróżnych talerzy, talerzyków, filiżanek różnej maści. 

Ostatnio do łapek bardzo mi się kleją białe, czy też kremowe filiżanki bez żadnych motywów - ot takie prościutkie. Herbatka w takich smakuje zdecydowanie najlepiej :)
Może kiedyś dorobię się pięknego przeszklonego kredensu w którym będę trzymała te wszystkie moje skarby, bo na razie ze zgrozą spoglądam na wiszące na ścianie szafki, które lada moment nie udźwigną całego ich dobrodziejstwa.

Żeby ciut odciążyć szafkę, gnębiony przeze mnie od dłuższego czasu mąż zawiesił mi półkę. Dokładnie taką jaka siedziała mi w głowie. Chciałam, żeby nie było żadnych widocznych wsporników, no i żeby nie była zbyt masywna ponieważ miała wisieć nad stołem. Wizję przedstawiłam Wojtkowi, który o dziwo nie widział tym razem problemów, a muszę Wam powiedzieć, że po zobaczeniu jak to zrobił chylę przed nim czoła! 
Jednym słowem, pólka wisi na ogromniastych śrubach, którym zostały ucięte łebki. W półce Wojtek wywiercił odpowiednie otwory w które zostały wsunięte owe śruby. Deskę pomalowałam na taki sam kolor co krzesła i stół, a pod nią dorobiłam widelczykowe wieszaczki.

I jest :)
Dokładnie taka jak sobie wymarzyłam :)  Ten kto wymyślił półki ścienne jest zdecydowanie moim idolem i nie zawahałabym się przesłać mu soczystego buziaka. Że nie znam człowieka to buziaka, a nawet tysiąc soczystych buziaków dostanie mój wspaniały mąż :)))

Najlepsze w tym wszystkim jest to, że została mi druga połowa z deski ;) Nie może się przecież zmarnować...
Muszę popatrzeć czy mi jeszcze jakieś wolne przestrzenie na sianach zostały ;)

Jak widzicie na zdjęciach wiewiórek ci u nas pod dostatkiem :) Ostatnio naliczyłam cztery w jednym momencie - ot, taki tam wiewiórczy zlot. Pewnie wymieniają się orzechowymi przepisami ;)
Szkoda tylko, że omyłkowo posądziłam o kradzież wiadra orzechów jakąś Bogu winną duszyczkę, a sprawczyniami były właśnie wiewiórki. Jeszcze chwila i pewnie znikną z pola widzenia... a można powiedzieć, że się zaprzyjaźniliśmy...


Ech...życie jest piękne taką jesienią...
Uściski

bZuzia

P.S. Moje dalie kwitną jak szalone, mam nadzieję, że przymrozki przyjdą jak najpóźniej.